S O B * T C H - 20 [Hunhan NC]

"มึงรู้ไหม ..."

“...”

"ว่ากูคิดถึงมึงขนาดไหน"

ตึกตึก ... ตึกตึก ...

ตึกตึก ...

ผมอยู่ดิ้นตั้งแต่ประโยคนั้นดังเข้าหู และริมฝีปากที่แนบสนิทกันจนไม่มีช่องว่างให้มดเดินผ่านไปได้

ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังเริ่มแนบลงกับเตียง เซฮุนเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่ผมบอกไม่ถูกว่ามันหมายความว่ายังไง ผมได้แต่มองกลับไป ก็... ไม่รู้จะพูดอะไร มันยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาและปิดปากผมอีกรอบ ลิ้นอุ่น ๆ ที่สอดเข้ามาทำให้สติผมกระเจิดกระเจิงไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ในตอนนี้

            "อื้อ ~" ผมอยากจะดิ้น อยากจะลุกขึ้นมาต่อยหน้ามันสักสองสามหมัด ...

แต่ร่างกายผมสวนทางกับความคิดอย่างสิ้นเชิง

แค่เห็นสายตาอ่อนโยนของมัน ... ผมก็ปล่อยให้มันทำอะไรได้ตามใจชอบ

เซฮุนโยนเสื้อตัวเองทิ้งไปข้างเตียงกองรวมกับเสื้อผ้าผมที่หลุดกระจายไปคนละทิศละทางตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มันขบใบหูผมเบา ๆ และเอามือมาประสานไว้กับมือผมแน่น

ให้ตายเถอะ ...

แต่ ...

ผมรู้สึกดี จริง ๆ นะ ...

มันขยับขาผมอ้าออกก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาทีละนิ้ว ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บและเริ่มต่อต้านสิ่งแปลกปลอมที่กำลังเข้ามาภายในตัวผม เซฮุนปิดริมฝีปากผมแน่นจนไม่ได้ยินเสียงที่ร้องออกมาอีก และมันก็เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง และจากสองเป็นสาม

เซฮุนขยับนิ้วต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ริมปากยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างต่อเนื่อง ชำนาญ ... จนทำให้ผมคิดว่ามันคงผ่านสนามพวกนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้วสินะ ถึงได้รู้จุดแข็งจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ขนาดนี้ ...

มือผมถูกดึงขึ้นไปลูบไล้ส่วนแข็งขืนของมันก่อนจะถูกนำให้รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ เซฮุนครางเสียงต่ำและกดจูบที่ขมับผมอย่างหนักหน่วง

สายตาที่มองมากำลังทำให้ผมละลาย ...

ผมจะลุกขึ้นมาต่อต้านมันก็ได้ !

แต่ผมกลับขยับมือไปตามการชักนำของมันโยไร้การขัดขืน ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน

เมื่อเซฮุนคิดว่าช่องทางนั้นของผมพร้อมสำหรับมัน เซฮุนก็ค่อย ๆ พลิกตัวผมให้หันหลัง และค่อย ๆ ขยับตัวพร้อมทั้งดันส่วนแข็งขืนของมันเข้ามาในร่างกายของผมทีละนิด ละนิด ...

"อื้อ ~ จะ ... เจ็บ !" ผมร้องบอกและดันหน้ามันออกห่างตัวโดยอัตโนมัติ

"อื้อ ..." เซฮุนเอามือผมออกจากหน้าและกอดล็อกแขนผมให้ติดกับลำตัว และหยุดการเคลื่อนไหวทุกส่วน เพื่อปล่อยให้ตัวผมคุ้นชินกับสิ่งที่เข้ามาในตัวของผม

เมื่อรับรู้ว่าผมเริ่มหยุดขยับตัวมันจึงค่อย ๆ ดันส่วนนั้นเข้ามาต่อจนสุด

ผมจิกไหล่มันแน่น เจ็บจนร่างแทบจะแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีไปด้วย

เมื่อเห็นผมเริ่มนิ่งเซฮุนจึงเริ่มขยับตัวเข้าออกช้า ๆ ผมซุกหน้าลงกับคอของมันและพยายามกลั้นเสียงไว้สุดเสียง

มันไม่พูดอะไรได้แค่กอดผมนิ่ง ๆ และขยับส่วนต่าง ๆ ไปตามความต้องการของมัน ผมเริ่มไม่มีความรู้สึกเจ็บแต่กลับรู้สึกต้องการมันมากขึ้นเรื่อย ๆ จากเสียงที่กลั้นด้วยความเจ็บปวดกับกลายเป็นเสียงครางในลำคอเบา ๆ ของผมแข่งกับของมัน

"จะกลั้นไว้ทำไม ... ร้องออกมาสิ กูอยากได้ยินนะ" มันพูดและหัวเราะหึหึ ในลำคอเบา ๆ จนผมหันไปมองค้อนด้วยความหมั่นไส้

"เสือก ..." แต่เสียงที่ออกไปจากปากของผมยังไม่ได้ครึ่งนึงของเวลาที่ผมคุยกับมันปกติเลย

เซฮุนเอานิ้วมาลูบปลายจมูกผมและเขี่ยเล่นที่ปากของผมจนผมหงุดหงิดและ กัด เข้าเต็มแรง

"โอ้ย !!!" มันสะดุ้งและชักนิ้วออกก่อนจะมองอย่างุนงงกับปฏิกิริยาอันกวนส้นตีนของผมในเวลาแบบนี้

“เจ็บ”

“กูก็เจ็บ ... ทะ ... ที่มึงทำอยู่ ... อ๊ะ ...”

เซฮุนฟังและยักคิ้วอย่างกวนประสาท พร้อมทั้งดันร่างกายของตัวเองกระแทกเข้ามาสุดแรงจนผมรู้สึกจุกทั้ง ๆ ที่ตอนแรกผมทำใจให้ชินกับมันได้แล้วแท้ ๆ

"อื้อ ~ อ๊ะ !" ผมหันหน้าหนีเมื่อมันยิ่งกระแทกเน้น ๆ เข้ามา ก่อนที่ผมจะเกร็งและปลดปล่อยออกมาจนเลอะเต็มหน้าท้องของตัวเอง เซฮุนยิ้มมุมปากก่อนจะจะก้มลงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของผม

"ทีหลังอย่าเล่นแรง เพราะกูจะเล่นแรงบ้าง" พูดจบมันก็หอมเบา ๆ ที่แก้มผมอีกที

ถ้าเป็นในเวลาปกติผมอาจจะด่ามันไปแล้ว แต่ในตอนนี้ ... ผมกลับอมยิ้มเหมือนคนบ้า

เซฮุนเริ่มขยับเร็วขึ้น และเร็วขึ้น จนตัวผมสั่นสะเทือน ผมรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ร่างของผมสั่นและโยกไปตามจังหวะที่รวดเร็ว เสียงร้องดังระงมแข่งกันเมื่อผมเองก็กำลังจะปลดปล่อย ... เซฮุนขยับเข้าออกอีกประมาณ 10 – 15 วินาทีก่อนจะถอนกายออกและกุมส่วนปลายรูดขึ้นลงตรงหน้าผม

“เอาออกไป”

“อ่า ...”

ของเหลวสีขาวพุ่งออกมากระจายเต็มไปทั่วไปหน้าของผม ... ผมปัดมันออกก่อนจะยันตัวขึ้นมามองหน้าเซฮุนอย่างเอาเรื่อง

“ทำบ้าอะไรของมึง !!!”

“จะทำอีกรอบ ...”

ผมหยุดนิ่งและทำให้ผมรู้ว่า ... ผมต้องเหนื่อยอีกแล้ว ...

เกมดำเนินต่อไปสักพักจนเราทั้งคู่ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน และเซฮุนก็ทิ้งตัวไว้ในตัวผมให้ผมร็สึกถึงอะไรอุ่น ๆ ที่ฉีดเข้ามาในตัวผมไม่หยุด

เซฮุนทิ้งตัวและกดผมไว้ใต้ตัวมันแบบนั้น มันจะรู้ไหม ? ว่าตัวมันหนักเป็นบ้า ...

“มึงรักกูไหม ?"

ผมเงียบจะตอบมันว่าไงดีหว่า ? จะตอบว่ารัก ... มันก็ ...

มันใช่หรือเปล่า ...

"ว่าไง ?"

"รักมั้ง ..." ผมพูดและหลบตา

ผมไม่รู้ ... ผมทำอะไรก็ไม่รู้ ...

เรื่องราวในอดีตระหว่างผมกับมันกลับมาฉายอยู่ในหัวผมอีกครั้งเมื่อมองเสี้ยวหน้ามันที่ฟุบอยู่ตรงลำคอผมในตอนนี้

ผมเคยรักมันมาก ...

แต่ ....

"ถ้าคืนนี้มึงแพ้ จะเกิดอะไรกับกูบ้างบอกกูสิ !!!!!"

"ก็กูชนะ มึงไม่เห็นรึไง !" เซฮุนเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าคนทั่วไปกำลังมองมาทางผมกับมันด้วยความสนใจ

"แล้วถ้าเมื่อกี้มึงแพ้ล่ะ !! มึงลองคิดสิ ! ถ้ามึงแพ้กูจะต้องไปโดนอะไรบ้าง ไอ้สารเลว"

                                                                                       

พอคิดมาได้ถึงตรงนี้ เหมือนกับมีอะไรมากระตุ้นให้ผมรู้สึกตัวว่าผมกำลังทำในสิ่งที่ผมไม่น่าพลาดทำลงไปอยู่ ผมจึงผลักมันออกอย่างแรง และขยับตัวลุกออกมานั่งปลายเตียง เซฮุนทำหน้างุนงงเล็กน้อยก็จะขยับเข้ามาใกล้ ๆ ผม

"ถอยออกไป ! มึงก็ได้ไปแล้วไม่ใช่หรือไง ? ยังต้องการอะไรอีก ?"

"มึงเป็นอะไรของมึง ?" มันถามและจับใบหน้าผมให้หันกลับไปมอง และผมสะบัดหน้ากลับอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเขยิบออกห่างมันอีกนิด

"อย่ามายุ่งกับกู ..." ผมพูดและหันหน้าหนีไม่อยากให้มันรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังสับสนและจับต้นชนปลายไม่ถูก

ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงกันแน่

"กูไม่รู้หรอก ว่าอยู่ดี ๆ มึงเป็นบ้าอะไร ..."

"..."

"แต่ที่กูทำไปทั้งหมดเพราะกูคิดถึงมึงไม่ใช่อารมณ์พาไป" เซฮุนพูดและหันหลังกลับไปและล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่ได้หันกลับมามองผมอีก

                ผมหันไปมองเสี้ยวหน้านั้นอีกครั้ง ... เซฮุนนอนนิ่ง ๆ แต่หลับตาลงเหมือนเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมเมื่อคู่ ... ผมเองก็เหนื่อยแต่กลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ...

ผม...

สับสนกับความรู้สึกตัวเองในตอนนี้จริง ๆ !