S O B * T C H - 29 [Hunhan NC]

                ริมฝีปากของผมถูกเซฮุนปิดลงสนิททันทีที่มันพูดจบก่อนจะดันลิ้นเข้ามาหยอกล้อผมและลูบไปตามแผ่นหลังของผมอย่างแผ่วเบา

                "ไม่เอาน่า เซฮุน" ผมผลักมันออกก่อนจะหันไปเตรียมจะบิดลูกบิดหนีออกไปข้างนอก แต่ร่างของผมจะถูกช้อนขึ้นโดยแขนแกร่ง ๆ และวางลงบนเตียงที่ผมใช้นอนทุกคืนอย่างทะนุถนอม

                "ปล่อยกูเดี๋ยวนี้" ผมสั่งแต่ก็ไม่ได้ออกแรงดิ้นอะไร เพราะผมคิดว่าเดี๋ยวมันก็คงจะยอมปล่อยเองล่ะ แต่ผมคิดผิด ...

                "โวยวายไปเถอะ ยังไงก็ไม่มีคนอยู่ข้างล่างหรอก บ้านนี้มีแค่เรานะครับที่รัก" เซฮุนพูดและยิ้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ลำตัวหนา ๆ ของมันเริ่มขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ แต่เนื่องจากขาที่ติดกันและยังยกขึ้นตั้งฉากของผมทำให้เซฮุนทำได้แค่อยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

                "เซฮุน กูง่วงก็อยากนอน" ผมร้องขอไปตามตรง ผมมีเรื่องต้องคิด ผมอยากอยู่คนเดียว

                อย่าเพิ่งมาหื่นตอนนี้ได้ไหม !!

                "ก็นี่ไงกำลังจะนอน ไม่เห็นเหรอ ?" เซฮุนอมยิ้มก่อนจะค่อย ๆ เลิกเสื้อผมขึ้นช้า ๆ ผมดิ้นและเอามือกันหน้ามันออกทันทีที่เห็นปฏิกิริยาของมัน แต่นั่นกลับทำให้มันออกแรงกระชากเสื้อผมออกอย่างแรง ! จนขาดออกและกดแขนผมแนบลงไปกับเตียง

                "ไอ้เซฮุน !! เสื้อ !!"

                "เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ ... สองตัวเลย" มันพูดก่อนจะก้มลงปิดปากผมไม่ให้พูดหรือเถียงอะไรออกมาอีก ผมรู้สึกหมดแรงขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อมันจูบผมชนิดที่สามารถเรียกว่าสูบวิญญาณได้เลยเพราะมันไม่มีแม้แต่จังหวะที่จะให้ผมหายใจพัก ผมหันหน้าหนีจนริมฝีปากหลุดออกจากกันเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก เซฮุนไซร้ไปตามลำคอผมอย่างชำนาญแทนเมื่อเห็นว่าผมกำลังใช้แรงอย่างมหาศาลในการหอบเอาอากาศเข้าปอด

                ผมรู้สึกว่าร่างกายผมกำลังร้อนไปหมด และเพราะอาการแบบนี้แหละที่มันกำลังทำให้ผมจะเป็นบ้าตาย !

                ผมพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากเหตุการณ์นี้แต่มือหนาที่บีบลงที่ต้นขาของผมเบา ๆ นั่นทำให้ผมดิ้นช้าลงเรื่อย ๆ และขาที่ตั้งฉากของผมก็ค่อย ๆ ตกลงและแนบลงกับเตียงไปในที่สุด

                ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรู้สึกดีไปแล้วเกินกว่าครึ่ง

                เซฮุนกดลำตัวลงมาทันทีเมื่อมีขาของผมกั้นอะไรอีกแล้ว มันแยกผมออกก่อนจะแทรกตัวเข้ามาตรงกลางลำตัวของผม

                "เลิกเล่นได้แล้วน่า" ผมพยายามทำเป็นโมโหและหันหนีแต่เหมือนมันจะรู้ว่าผมทำไปเพื่อแก้อาการและหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่กำลังเกิดตั้งหาก

                "ไม่ได้เล่น นี่จะเอาจริง ๆ" มันพูดและกัดใบหูผมเบา ๆ ให้จักจี้เล่นและลูบไล้ขาผมไปมาอย่างหยอกล้อ

                ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะเกินเลยแล้วนะ ผมจะไม่ยอมให้มีเรื่องแบบนี้อีกครั้งหรอกนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ !

                ผมถอยหนีออกห่างเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรแข็ง ๆ กำลังเสียดสีกันขาผมอยู่ในตอนนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่ผมคิดว่าบังคับไม่ได้คืออารมณ์ของผมกับมันในตอนนี้มากกว่า

                "ถอดเข็มขัดให้หน่อย"

                "พูดบ้าอะไร ไม่โว้ยย ! ปล่อยเลย ๆ ๆ" ผมดันมันออกห่างแต่มันกลับกดข้อมือผมลงไปและปลดเข็มขัดของตัวเองออกและเหวี่ยงลงไปข้างตียง

                "ชุดนักศึกษาทำไมมันถอดยากแท้วะ !" มันบ่นและแกะกระดุมเสื้อตัวเอง จังหวะนั้นผมที่เป็นอิสระจึงค่อย ๆ ถอยตัวหนี แต่มันก็คว้าตัวผมไว้และกดจูบลงมาก่อนจะสอดลิ้นกวาดไปทั่ว

                ผมรู้สึกสมองเบลอและทำทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ และต้องทำอะไรต่อไปกันแน่ รู้ตัวอีกทีผมก็ไม่มีอะไรปิดร่ายกายแม้แต่ชิ้นเดียวแล้ว

                เซฮุนปล่อยให้ผมได้มีอากาศหายใจครู่นึง ผมมองหน้ามันที่มองผมอยู่ผมหันหน้าหนีออกช้า ๆ เซฮุนดึงปลายคางผมให้หันกลับไปมองหน้าอีกครั้ง

                "กูยังรักมึงอยู่"

                ผมนิ่งไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ยิน แต่ตอนนี้ร่างกายผมกำลังสั่น เมื่อนึกไปถึงสิ่ง ๆ ต่างในวันนั้น วันที่สนามแข่ง ...

                "ไม่ต้องกลัว เชื่อใจกูนะ ..."

                แค่นั้นผมก็รู้สึกอ่อนยวบไปร่าง

                โอเค ... ผมยอมทุกอย่าง ผมแพ้มันแล้วล่ะ

                เซฮุนค่อย ๆ แทรกแกนกายตัวเองเข้ามาช้า ๆ ผมร้องออกมาเบา ๆ เมื่อมันรู้สึกเจ็บแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ และผมก็จิกเล็บลงบนแผ่นหลังมันอย่างแรง พร้อมทั้งข่วนจนเป็นรอยยาว

                เซฮุนขยับเข้าออกช้า ๆ ให้ผมได้คุ้นชิน และเมื่อผมเริ่มคุ้นชินกับสิ่งที่เข้ามาในตัวมันก็ไม่รอช้าที่จะบรรเลงเพลงรักต่ออย่างเร่าแรงและรุนแรงจนผมแทบจะขาดอากาศหายใจตาย

                เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เราอยู่กันในท่านั้น แต่เสียงครางจากที่ผมส่งออกมาเป็นระยะ ๆ ทำให้ผมรู้ว่ามันคงนานมากทีเดียว เพราะผมเริ่มไม่มีแรงจะส่งเสียงอีกแล้ว

                เซฮุนกดจูบที่ขมับผมอย่างหนักหน่วงก่อนจะกระแทกกายถี่รัวเข้ามาจนผมโยกไปตามแรงนั่นก่อนที่เขาจะเกร็งและกระตุกอีกสามสี่ทีและมีของเหลวอุ่น ๆ ฉีดเข้ามาในตัวผมไม่หยุด

                มันตัวออกไปเมื่อเสร็จแล้วก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงข้างลำตัวของผมและจับมือผมไว้แน่น

                ผมขยับตัวเมื่อเซฮุนเปลี่ยนมากอดผมหลวม ๆ มันคงหมดแรงไปแล้วสินะ ดี ! ผมจะได้ลุกไปอาบน้ำซะที

                "จะไปไหน เหนื่อยแล้วหรอ" มันถามและเงยหน้าขึ้นมามองผม

                "จะไปอาบน้ำ" ผมตอบก่อนจะดึงแขนมันออกจากเอว แต่มันไม่ยอมปล่อยนี่น่ะสิปัญหา !!

                "มึงยังไม่เสร็จเลย" มันพูดและไซร้ซอกคอขาวของผมต่อ เหมือนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ผมจึงดันหน้ามันออกห่างและหันหนี

                "อย่าดิวะ ! ปล่อยกูได้แล้วน่า ..." ผมพูดเสียงสั่น ๆ เมื่อรู้สึกว่าอะไรแข็ง ๆ มันเริ่มที่จะมาเสียดสีที่สะโพกของผมอีกแล้ว

                "ต่ออีกรอบนะลู่หาน ..."

                .......

S O B * T C H - 26 [Kaibaek NC]

ผมหันหน้าหนีริมฝีปากที่ยังคงบดขยี้ลงมาอย่างไม่ยั้งโดยไม่สนว่าผมจะขาดอากาศหายใจตายไปในไม่ช้าหรือไม่

"ปล่อยกูนะจงอิน !!!" ผมสั่งมันทันทีเมื่อริมฝีปากแยกออกจากกัน

"มึงยังคิดว่ามึงจะรอดอีกหรอ ?"    มันถามก่อนจะถอดเข็มขัดของผมออกและกระชากกางเกงของผมลงไปกองที่พื้น

"อย่า !!" ผมร้องเมื่อมันลูบไล้ไปตามขาและขึ้นสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ จนสัมผัสไปถึงไหนต่อไหน

"อย่าช้าหรือว่ายังไง ..." มันถามเสียงเบาเหมือนกระซิบที่ข้าง ๆ หู ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเมื่อมันเริ่มใช้มือวนไปตามส่วนนั้นของผม

ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ผมก็เป็นคน มีอารมณ์ มีความรู้สึก ถึงแม้มันจะเป็นคนที่ผมเกลียดแสนเกลียดขนาดไหน แต่โดนขนาดนี้มันก็ต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างล่ะ

"ร่างกายมึงไม่ค่อยต่อต้านกูเท่าไหร่นะ" มันกระชากเสื้อเชิ้ตของผมออกจนกระดุมกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง เท่ากับว่าตอนนี้ร่างกายของผมเหลือแค่กางเกงชั้นในตัวเดียวเท่านั้น

ผมดิ้นและเขย่าตัวจนเตียงสั่นเหมือนจะพังลงไปซะตอนนี้ มันค่อย ๆ ขบกัดลงบนยอดอกทั้งสองข้าง ๆ และลากลิ้นหนาของมันไปตามร่างกายของผม จนผมต้องกัดฟันเพราะความรู้สึกที่เริ่มจะอยู่เหนือคำสั่งของผม

“ออกไป !!! ไอ้สารเลว”

จงอินดึงกางเกงชั้นในของผมออกและลูบไปบนสะโพกผมและบีบเค้นอย่างหนักพร้อมกับปลายลิ้นร้อนที่โลมลียไปทั่วอย่างหื่นกระหาย

ผมหลับตาลงเมื่อรับรู้ว่าผมดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ข้อมือผมแดงเป็นรอยยาวจากการที่ผมดิ้นแล้วทำให้สายโซ่รัดแน่นจนแขนผมแดงไปหมด

"มึง ... จะ ... ทำอะไร" เสียงผมสั่นอย่างน่าเกลียด ผมเกลียดร่างกายตัวเองที่กำลังเอนเอียงไปทางการตอบสนองมากกว่าการต่อต้าน จงอินหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนจะดันนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังอย่ารวดเร็ว

"อ๊ะ !"

ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ

ร่างกายผมยังไม่พร้อม

มันไม่มีการเล้าโลมหรือปลุกเร้าอะไรเลย

จงอินค่อย ๆ ขยับท่อนนิ้วช้า ๆ เพิ่มนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง และเป็นสามเข้ามาในตัวผม ...

ผมกัดปากตัวเองแน่น จงอินก้มลงจูบผมอย่างป่าเถื่อนและรุนแรง แต่ผมไม่เปิดปากให้มันได้ส่งลิ้นเข้ามา มันจึงกระชากเส้นผมด้านหลังของผมอย่างรุนแรง

"จนถึงตอนนี้มึงยังขัดขืนอีกงั้นเหรอ ?" มันถามและจ้องเข้ามาในตาของผม

"คนอย่างมึง กูไม่เอา ... ให้เปลืองตัวหรอก !"

"หึ ! ดี ! กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างมึงจะเก่งแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน" มันพูดจบก็กดหัวผมลงกับหมอนนิ่มนั่นทันที

มันดึงกางเกงลงก่อนจะยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้นและแยกออกจากกัน

ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร ผมใช้ขายันมันออกให้ห่างตัวแต่มันกลับจับขาผมแยกออกอีกครั้งได้และกระแทกแก่นกายเข้ามาจนสุดในครั้งเดียว !

“อื้อ !!!”

ผมนิ่งเมื่อรู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก

แต่ผมไม่มีทางร้องหรอกนะ ... ไม่มีทางที่จะให้มันได้ยินเสียงครางของผมเด็ดขาด

จงอินขยับตัวอย่างเชื่องช้า ... มันส่งเอวกระแทกร่างกายเข้าออกโดยไม่สนว่าผมจะเจ็บบ้างหรือไม่ ... ก็คงเพราะมันคิดว่าผมไม่เจ็บ

เพราะผมไม่ร้องสักแอะ

แม้ว่าจริง ๆ แล้ว ร่างกายของผมมันแทบจะแยกออกจากกันได้อยู่รอมร่อ

"เก่งจริงนะ ... ไม่คิดที่จะครางออกมาให้กูได้ยินมั่งหรือไง"

ผมมองมันด้วยสายตาที่แสดงออกว่าขนะแขยงมันอย่างสุดซึ้งส่งไปให้ จงอินยิ้มชั่วก่อนจะก้มลงกระซิบที่ใบหูของผม

"อย่ามองผัวด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ"

ผมหันหน้าหนีก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองแน่นขึ้นอีกเพื่อกลั้นเสียงร้องที่มันกำลังจะออกมาจนรู้สึกได้ถึงได้กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมาเล็กน้อย

ไม่ว่ายังไง ... ผมก็ไม่มีทางขอร้องคนอย่างมันให้หยุด

ไม่มีทางส่งเสียงครางน่ารังเกียจให้มันได้ยินแน่ ๆ !!!

จงอินกระแทกตัวเข้ามาและเพิ่มระดับความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จงตัวผมโยกไปตามแรงส่ง

ส่วนล่างกำลังร้อนเป็นไฟและพยายามจะปลุกเร้าแผดเผาผมให้เห็นดีเห็นงามและสนุกไปกับจงอินด้วย แต่สัมผัสด้านดีของผมมันมีมากกว่า

ผมเจ็บปวดที่ใจ ... จนอยากจะตาย ...

แล้วตอนที่คยองซูโดนกระทำอย่างกับสัตว์แบบนั้น ... มันเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ

ทุกอย่างขับเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ด้วยความรุนแรงและป่าเถื่อน พร้อม ๆ กับหัวใจของผมที่แทบจะสลายเมื่อรับรู้ว่าผมกำลังเจอกับอะไร เจ็บที่กายมันไม่เท่าไหร่

แต่ที่หนัก ... คือหัวใจ

เมื่อผมกำลังคิดถึงใบหน้าของชานยอล ...

จงอินเร่งแรงกระแทกเมื่อมันกำลังจะถึงจุดปลดปล่อย ร่างผมสั่นคลอนและแนบไปเตียงที่สั่นอย่างรุนแรงจนเหมือนจะพังซะเดี๋ยวนี้

ยิ่งกระแทกยิ่งตอกย้ำ ... ยิ่งทำให้รังเกียจ

เกลียดมัน ! เกลียดตัวเอง ... เกลียดทุกอย่างที่เกิดขึ้น

ช่องทางด้านหลังของผมรู้สึกอุ่นนิด ๆ และมีการกระแทกจากมันอีกสองสามทีก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งสงบ

"หึ ! กูยอมรับว่ามึงเก่งที่มึงไม่ร้องสักแอะ" จงอินพูดก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจและไขแม่ที่ล็อกโซ่มัดข้อมือผมออกและปล่อยผมให้เป็นอิสระ

ตลอดเวลาที่มันตามผมมาตลอด มันต้องการแค่นี้ใช่ไหม ... ?

ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป ถึงแม้ผมจะยังไม่ได้ปลดปล่อยแต่ตอนนี้ร่างกายผมกำลังรู้สึกวูบ คล้าย ๆ คนที่จะเป็นลมมากกว่า ...

ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาตบหน้าจงอินสักครั้ง น้ำตากำลังกลั่นตัวและออกมาช้า ๆ ... ผมมันแย่ ... แค่นี้ก็อ่อนแอ

ผมควรจะเข้มแข็งสิ คยองซูเจ็บกว่าผมนะ ... ผมคิดและค่อย ๆ คลานลงจากเตียงช้า ๆ โดยที่ทั้งหมดมีสายตาของจงอินมองอยู่ตลอด

ชานยอล ...

จนป่านนี้มึงก็ยังไม่มา ...

ผมร้องเรียกมันในใจเป็นร้อย ๆ หน หวังให้โผล่มาช่วยผมเหมือนทุกครั้ง ...

แต่ ... สวรรค์ก็ไม่เข้าข้างผมสักนิด

           

S O B * T C H - 20 [Hunhan NC]

"มึงรู้ไหม ..."

“...”

"ว่ากูคิดถึงมึงขนาดไหน"

ตึกตึก ... ตึกตึก ...

ตึกตึก ...

ผมอยู่ดิ้นตั้งแต่ประโยคนั้นดังเข้าหู และริมฝีปากที่แนบสนิทกันจนไม่มีช่องว่างให้มดเดินผ่านไปได้

ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังเริ่มแนบลงกับเตียง เซฮุนเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่ผมบอกไม่ถูกว่ามันหมายความว่ายังไง ผมได้แต่มองกลับไป ก็... ไม่รู้จะพูดอะไร มันยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาและปิดปากผมอีกรอบ ลิ้นอุ่น ๆ ที่สอดเข้ามาทำให้สติผมกระเจิดกระเจิงไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ในตอนนี้

            "อื้อ ~" ผมอยากจะดิ้น อยากจะลุกขึ้นมาต่อยหน้ามันสักสองสามหมัด ...

แต่ร่างกายผมสวนทางกับความคิดอย่างสิ้นเชิง

แค่เห็นสายตาอ่อนโยนของมัน ... ผมก็ปล่อยให้มันทำอะไรได้ตามใจชอบ

เซฮุนโยนเสื้อตัวเองทิ้งไปข้างเตียงกองรวมกับเสื้อผ้าผมที่หลุดกระจายไปคนละทิศละทางตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มันขบใบหูผมเบา ๆ และเอามือมาประสานไว้กับมือผมแน่น

ให้ตายเถอะ ...

แต่ ...

ผมรู้สึกดี จริง ๆ นะ ...

มันขยับขาผมอ้าออกก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาทีละนิ้ว ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บและเริ่มต่อต้านสิ่งแปลกปลอมที่กำลังเข้ามาภายในตัวผม เซฮุนปิดริมฝีปากผมแน่นจนไม่ได้ยินเสียงที่ร้องออกมาอีก และมันก็เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง และจากสองเป็นสาม

เซฮุนขยับนิ้วต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ริมปากยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างต่อเนื่อง ชำนาญ ... จนทำให้ผมคิดว่ามันคงผ่านสนามพวกนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้วสินะ ถึงได้รู้จุดแข็งจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ขนาดนี้ ...

มือผมถูกดึงขึ้นไปลูบไล้ส่วนแข็งขืนของมันก่อนจะถูกนำให้รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ เซฮุนครางเสียงต่ำและกดจูบที่ขมับผมอย่างหนักหน่วง

สายตาที่มองมากำลังทำให้ผมละลาย ...

ผมจะลุกขึ้นมาต่อต้านมันก็ได้ !

แต่ผมกลับขยับมือไปตามการชักนำของมันโยไร้การขัดขืน ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน

เมื่อเซฮุนคิดว่าช่องทางนั้นของผมพร้อมสำหรับมัน เซฮุนก็ค่อย ๆ พลิกตัวผมให้หันหลัง และค่อย ๆ ขยับตัวพร้อมทั้งดันส่วนแข็งขืนของมันเข้ามาในร่างกายของผมทีละนิด ละนิด ...

"อื้อ ~ จะ ... เจ็บ !" ผมร้องบอกและดันหน้ามันออกห่างตัวโดยอัตโนมัติ

"อื้อ ..." เซฮุนเอามือผมออกจากหน้าและกอดล็อกแขนผมให้ติดกับลำตัว และหยุดการเคลื่อนไหวทุกส่วน เพื่อปล่อยให้ตัวผมคุ้นชินกับสิ่งที่เข้ามาในตัวของผม

เมื่อรับรู้ว่าผมเริ่มหยุดขยับตัวมันจึงค่อย ๆ ดันส่วนนั้นเข้ามาต่อจนสุด

ผมจิกไหล่มันแน่น เจ็บจนร่างแทบจะแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีไปด้วย

เมื่อเห็นผมเริ่มนิ่งเซฮุนจึงเริ่มขยับตัวเข้าออกช้า ๆ ผมซุกหน้าลงกับคอของมันและพยายามกลั้นเสียงไว้สุดเสียง

มันไม่พูดอะไรได้แค่กอดผมนิ่ง ๆ และขยับส่วนต่าง ๆ ไปตามความต้องการของมัน ผมเริ่มไม่มีความรู้สึกเจ็บแต่กลับรู้สึกต้องการมันมากขึ้นเรื่อย ๆ จากเสียงที่กลั้นด้วยความเจ็บปวดกับกลายเป็นเสียงครางในลำคอเบา ๆ ของผมแข่งกับของมัน

"จะกลั้นไว้ทำไม ... ร้องออกมาสิ กูอยากได้ยินนะ" มันพูดและหัวเราะหึหึ ในลำคอเบา ๆ จนผมหันไปมองค้อนด้วยความหมั่นไส้

"เสือก ..." แต่เสียงที่ออกไปจากปากของผมยังไม่ได้ครึ่งนึงของเวลาที่ผมคุยกับมันปกติเลย

เซฮุนเอานิ้วมาลูบปลายจมูกผมและเขี่ยเล่นที่ปากของผมจนผมหงุดหงิดและ กัด เข้าเต็มแรง

"โอ้ย !!!" มันสะดุ้งและชักนิ้วออกก่อนจะมองอย่างุนงงกับปฏิกิริยาอันกวนส้นตีนของผมในเวลาแบบนี้

“เจ็บ”

“กูก็เจ็บ ... ทะ ... ที่มึงทำอยู่ ... อ๊ะ ...”

เซฮุนฟังและยักคิ้วอย่างกวนประสาท พร้อมทั้งดันร่างกายของตัวเองกระแทกเข้ามาสุดแรงจนผมรู้สึกจุกทั้ง ๆ ที่ตอนแรกผมทำใจให้ชินกับมันได้แล้วแท้ ๆ

"อื้อ ~ อ๊ะ !" ผมหันหน้าหนีเมื่อมันยิ่งกระแทกเน้น ๆ เข้ามา ก่อนที่ผมจะเกร็งและปลดปล่อยออกมาจนเลอะเต็มหน้าท้องของตัวเอง เซฮุนยิ้มมุมปากก่อนจะจะก้มลงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของผม

"ทีหลังอย่าเล่นแรง เพราะกูจะเล่นแรงบ้าง" พูดจบมันก็หอมเบา ๆ ที่แก้มผมอีกที

ถ้าเป็นในเวลาปกติผมอาจจะด่ามันไปแล้ว แต่ในตอนนี้ ... ผมกลับอมยิ้มเหมือนคนบ้า

เซฮุนเริ่มขยับเร็วขึ้น และเร็วขึ้น จนตัวผมสั่นสะเทือน ผมรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ร่างของผมสั่นและโยกไปตามจังหวะที่รวดเร็ว เสียงร้องดังระงมแข่งกันเมื่อผมเองก็กำลังจะปลดปล่อย ... เซฮุนขยับเข้าออกอีกประมาณ 10 – 15 วินาทีก่อนจะถอนกายออกและกุมส่วนปลายรูดขึ้นลงตรงหน้าผม

“เอาออกไป”

“อ่า ...”

ของเหลวสีขาวพุ่งออกมากระจายเต็มไปทั่วไปหน้าของผม ... ผมปัดมันออกก่อนจะยันตัวขึ้นมามองหน้าเซฮุนอย่างเอาเรื่อง

“ทำบ้าอะไรของมึง !!!”

“จะทำอีกรอบ ...”

ผมหยุดนิ่งและทำให้ผมรู้ว่า ... ผมต้องเหนื่อยอีกแล้ว ...

เกมดำเนินต่อไปสักพักจนเราทั้งคู่ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน และเซฮุนก็ทิ้งตัวไว้ในตัวผมให้ผมร็สึกถึงอะไรอุ่น ๆ ที่ฉีดเข้ามาในตัวผมไม่หยุด

เซฮุนทิ้งตัวและกดผมไว้ใต้ตัวมันแบบนั้น มันจะรู้ไหม ? ว่าตัวมันหนักเป็นบ้า ...

“มึงรักกูไหม ?"

ผมเงียบจะตอบมันว่าไงดีหว่า ? จะตอบว่ารัก ... มันก็ ...

มันใช่หรือเปล่า ...

"ว่าไง ?"

"รักมั้ง ..." ผมพูดและหลบตา

ผมไม่รู้ ... ผมทำอะไรก็ไม่รู้ ...

เรื่องราวในอดีตระหว่างผมกับมันกลับมาฉายอยู่ในหัวผมอีกครั้งเมื่อมองเสี้ยวหน้ามันที่ฟุบอยู่ตรงลำคอผมในตอนนี้

ผมเคยรักมันมาก ...

แต่ ....

"ถ้าคืนนี้มึงแพ้ จะเกิดอะไรกับกูบ้างบอกกูสิ !!!!!"

"ก็กูชนะ มึงไม่เห็นรึไง !" เซฮุนเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าคนทั่วไปกำลังมองมาทางผมกับมันด้วยความสนใจ

"แล้วถ้าเมื่อกี้มึงแพ้ล่ะ !! มึงลองคิดสิ ! ถ้ามึงแพ้กูจะต้องไปโดนอะไรบ้าง ไอ้สารเลว"

                                                                                       

พอคิดมาได้ถึงตรงนี้ เหมือนกับมีอะไรมากระตุ้นให้ผมรู้สึกตัวว่าผมกำลังทำในสิ่งที่ผมไม่น่าพลาดทำลงไปอยู่ ผมจึงผลักมันออกอย่างแรง และขยับตัวลุกออกมานั่งปลายเตียง เซฮุนทำหน้างุนงงเล็กน้อยก็จะขยับเข้ามาใกล้ ๆ ผม

"ถอยออกไป ! มึงก็ได้ไปแล้วไม่ใช่หรือไง ? ยังต้องการอะไรอีก ?"

"มึงเป็นอะไรของมึง ?" มันถามและจับใบหน้าผมให้หันกลับไปมอง และผมสะบัดหน้ากลับอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเขยิบออกห่างมันอีกนิด

"อย่ามายุ่งกับกู ..." ผมพูดและหันหน้าหนีไม่อยากให้มันรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังสับสนและจับต้นชนปลายไม่ถูก

ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงกันแน่

"กูไม่รู้หรอก ว่าอยู่ดี ๆ มึงเป็นบ้าอะไร ..."

"..."

"แต่ที่กูทำไปทั้งหมดเพราะกูคิดถึงมึงไม่ใช่อารมณ์พาไป" เซฮุนพูดและหันหลังกลับไปและล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่ได้หันกลับมามองผมอีก

                ผมหันไปมองเสี้ยวหน้านั้นอีกครั้ง ... เซฮุนนอนนิ่ง ๆ แต่หลับตาลงเหมือนเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมเมื่อคู่ ... ผมเองก็เหนื่อยแต่กลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ...

ผม...

สับสนกับความรู้สึกตัวเองในตอนนี้จริง ๆ !