ผมหันหน้าหนีริมฝีปากที่ยังคงบดขยี้ลงมาอย่างไม่ยั้งโดยไม่สนว่าผมจะขาดอากาศหายใจตายไปในไม่ช้าหรือไม่
"ปล่อยกูนะจงอิน !!!"
ผมสั่งมันทันทีเมื่อริมฝีปากแยกออกจากกัน
"มึงยังคิดว่ามึงจะรอดอีกหรอ ?" มันถามก่อนจะถอดเข็มขัดของผมออกและกระชากกางเกงของผมลงไปกองที่พื้น
"อย่า !!"
ผมร้องเมื่อมันลูบไล้ไปตามขาและขึ้นสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ จนสัมผัสไปถึงไหนต่อไหน
"อย่าช้าหรือว่ายังไง
..." มันถามเสียงเบาเหมือนกระซิบที่ข้าง ๆ หู
ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเมื่อมันเริ่มใช้มือวนไปตามส่วนนั้นของผม
ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ผมก็เป็นคน มีอารมณ์
มีความรู้สึก ถึงแม้มันจะเป็นคนที่ผมเกลียดแสนเกลียดขนาดไหน
แต่โดนขนาดนี้มันก็ต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างล่ะ
"ร่างกายมึงไม่ค่อยต่อต้านกูเท่าไหร่นะ"
มันกระชากเสื้อเชิ้ตของผมออกจนกระดุมกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
เท่ากับว่าตอนนี้ร่างกายของผมเหลือแค่กางเกงชั้นในตัวเดียวเท่านั้น
ผมดิ้นและเขย่าตัวจนเตียงสั่นเหมือนจะพังลงไปซะตอนนี้
มันค่อย ๆ ขบกัดลงบนยอดอกทั้งสองข้าง ๆ และลากลิ้นหนาของมันไปตามร่างกายของผม
จนผมต้องกัดฟันเพราะความรู้สึกที่เริ่มจะอยู่เหนือคำสั่งของผม
“ออกไป !!! ไอ้สารเลว”
จงอินดึงกางเกงชั้นในของผมออกและลูบไปบนสะโพกผมและบีบเค้นอย่างหนักพร้อมกับปลายลิ้นร้อนที่โลมลียไปทั่วอย่างหื่นกระหาย
ผมหลับตาลงเมื่อรับรู้ว่าผมดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ข้อมือผมแดงเป็นรอยยาวจากการที่ผมดิ้นแล้วทำให้สายโซ่รัดแน่นจนแขนผมแดงไปหมด
"มึง ... จะ ... ทำอะไร"
เสียงผมสั่นอย่างน่าเกลียด
ผมเกลียดร่างกายตัวเองที่กำลังเอนเอียงไปทางการตอบสนองมากกว่าการต่อต้าน จงอินหัวเราะเบา
ๆ ในลำคอก่อนจะดันนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังอย่ารวดเร็ว
"อ๊ะ !"
ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ
ร่างกายผมยังไม่พร้อม
มันไม่มีการเล้าโลมหรือปลุกเร้าอะไรเลย
จงอินค่อย ๆ ขยับท่อนนิ้วช้า ๆ เพิ่มนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง
และเป็นสามเข้ามาในตัวผม ...
ผมกัดปากตัวเองแน่น จงอินก้มลงจูบผมอย่างป่าเถื่อนและรุนแรง
แต่ผมไม่เปิดปากให้มันได้ส่งลิ้นเข้ามา มันจึงกระชากเส้นผมด้านหลังของผมอย่างรุนแรง
"จนถึงตอนนี้มึงยังขัดขืนอีกงั้นเหรอ
?" มันถามและจ้องเข้ามาในตาของผม
"คนอย่างมึง กูไม่เอา ...
ให้เปลืองตัวหรอก !"
"หึ ! ดี !
กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างมึงจะเก่งแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน"
มันพูดจบก็กดหัวผมลงกับหมอนนิ่มนั่นทันที
มันดึงกางเกงลงก่อนจะยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้นและแยกออกจากกัน
ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร
ผมใช้ขายันมันออกให้ห่างตัวแต่มันกลับจับขาผมแยกออกอีกครั้งได้และกระแทกแก่นกายเข้ามาจนสุดในครั้งเดียว
!
“อื้อ !!!”
ผมนิ่งเมื่อรู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก
แต่ผมไม่มีทางร้องหรอกนะ ...
ไม่มีทางที่จะให้มันได้ยินเสียงครางของผมเด็ดขาด
จงอินขยับตัวอย่างเชื่องช้า ... มันส่งเอวกระแทกร่างกายเข้าออกโดยไม่สนว่าผมจะเจ็บบ้างหรือไม่
... ก็คงเพราะมันคิดว่าผมไม่เจ็บ
เพราะผมไม่ร้องสักแอะ
แม้ว่าจริง ๆ แล้ว
ร่างกายของผมมันแทบจะแยกออกจากกันได้อยู่รอมร่อ
"เก่งจริงนะ ...
ไม่คิดที่จะครางออกมาให้กูได้ยินมั่งหรือไง"
ผมมองมันด้วยสายตาที่แสดงออกว่าขนะแขยงมันอย่างสุดซึ้งส่งไปให้
จงอินยิ้มชั่วก่อนจะก้มลงกระซิบที่ใบหูของผม
"อย่ามองผัวด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ"
ผมหันหน้าหนีก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองแน่นขึ้นอีกเพื่อกลั้นเสียงร้องที่มันกำลังจะออกมาจนรู้สึกได้ถึงได้กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมาเล็กน้อย
ไม่ว่ายังไง ... ผมก็ไม่มีทางขอร้องคนอย่างมันให้หยุด
ไม่มีทางส่งเสียงครางน่ารังเกียจให้มันได้ยินแน่
ๆ !!!
จงอินกระแทกตัวเข้ามาและเพิ่มระดับความเร็วขึ้นเรื่อย
ๆ จงตัวผมโยกไปตามแรงส่ง
ส่วนล่างกำลังร้อนเป็นไฟและพยายามจะปลุกเร้าแผดเผาผมให้เห็นดีเห็นงามและสนุกไปกับจงอินด้วย
แต่สัมผัสด้านดีของผมมันมีมากกว่า
ผมเจ็บปวดที่ใจ ... จนอยากจะตาย ...
แล้วตอนที่คยองซูโดนกระทำอย่างกับสัตว์แบบนั้น
... มันเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ
ทุกอย่างขับเคลื่อนไปเรื่อย ๆ
ด้วยความรุนแรงและป่าเถื่อน พร้อม ๆ กับหัวใจของผมที่แทบจะสลายเมื่อรับรู้ว่าผมกำลังเจอกับอะไร
เจ็บที่กายมันไม่เท่าไหร่
แต่ที่หนัก ... คือหัวใจ
เมื่อผมกำลังคิดถึงใบหน้าของชานยอล ...
จงอินเร่งแรงกระแทกเมื่อมันกำลังจะถึงจุดปลดปล่อย
ร่างผมสั่นคลอนและแนบไปเตียงที่สั่นอย่างรุนแรงจนเหมือนจะพังซะเดี๋ยวนี้
ยิ่งกระแทกยิ่งตอกย้ำ ... ยิ่งทำให้รังเกียจ
เกลียดมัน ! เกลียดตัวเอง ...
เกลียดทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ช่องทางด้านหลังของผมรู้สึกอุ่นนิด ๆ
และมีการกระแทกจากมันอีกสองสามทีก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งสงบ
"หึ !
กูยอมรับว่ามึงเก่งที่มึงไม่ร้องสักแอะ" จงอินพูดก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจและไขแม่ที่ล็อกโซ่มัดข้อมือผมออกและปล่อยผมให้เป็นอิสระ
ตลอดเวลาที่มันตามผมมาตลอด มันต้องการแค่นี้ใช่ไหม
... ?
ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป
ถึงแม้ผมจะยังไม่ได้ปลดปล่อยแต่ตอนนี้ร่างกายผมกำลังรู้สึกวูบ คล้าย ๆ คนที่จะเป็นลมมากกว่า
...
ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาตบหน้าจงอินสักครั้ง
น้ำตากำลังกลั่นตัวและออกมาช้า ๆ ... ผมมันแย่ ... แค่นี้ก็อ่อนแอ
ผมควรจะเข้มแข็งสิ คยองซูเจ็บกว่าผมนะ ...
ผมคิดและค่อย ๆ คลานลงจากเตียงช้า ๆ โดยที่ทั้งหมดมีสายตาของจงอินมองอยู่ตลอด
ชานยอล ...
จนป่านนี้มึงก็ยังไม่มา ...
ผมร้องเรียกมันในใจเป็นร้อย ๆ หน
หวังให้โผล่มาช่วยผมเหมือนทุกครั้ง ...
แต่ ... สวรรค์ก็ไม่เข้าข้างผมสักนิด
No comments:
Post a Comment