S O B * T C H - 04 [Hunhan NC]

  

                ริมฝีปากหนา ๆ ที่มีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ประกบลงอย่างรวดเร็วและรุนแรง ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วปากเล็ก ๆ อย่าหื่นกระหาย อารมณ์ความอยากตามสัญชาติญาณของมนุษย์ทั่ว ๆ ไปกำลังปะทุ ! เซฮุนล๊อคคอผมไว้ในขณะที่ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของมัน เรี่ยวแรงที่มีของผมในตอนนี้เทียบไม่ได้กับแรงของควายตรงหน้า

                "อื้อ ~" ผมครางออกมาด้วยความแสบตรงริมฝีปากเมื่อเริ่มมีเลือดไหลซึมนิด ๆ ตามบาดแผลที่มันกำลังก่อให้ผม

                "หึหึ ! มึงยิ่งดิ้นมึงจะยิ่งเจ็บตัว สองหมัดมันยังไม่พอให้มึงหยุดอีกรึไง ?" เซฮุนขู่ ผมผลักมันออกก่อนจะต่อยปากมันไปทีหนึ่งด้วยความโมโหกับอาการโรคจิตของมัน ร่างสูงเซไปนิด ๆ ก่อนจะหันมาทางผม ผมวิ่งไปหาประตูแต่ยังไม่ทันถึง มันก็กระชากหัวผมโยนกลับไปลงบนเตียงสปริงนั่นอีกรอบ ผมยังไม่ทันได้ขยับตัวทำอะไรมันก็โถมตัวลงมาทับผมก่อนจะต่อยหน้าผมหนึ่งหมัด และท้องอีกหนึ่งหมัด ความเจ็บและจุกพุ่งขึ้นเป็นริ้ว ๆ ในขณะที่ผมตอบโต้มันไม่ได้

                "ซ่านักรึไงหะ ? ถ้ามึงนอนเฉย ๆ มึงก็ไม่เจ็บตัวแล้ว ไอ้เด็กโง่" มันลุกยืนห่างจากผมและปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ๆ ก่อนมองผมด้วยสายตาโลมเลีย ริมฝีปากของมันแสยะยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ กูอยากจะฆ่ามึงจริง ๆ เซฮุน

                "มึงสิโง่ ! คิดว่ากูจะมีอารมณ์ร่วมไปกับมึงงั้นหรอ ?" ผมพลิกตัวหันหนีไปอีกทางก่อนหันมามองหน้ามัน

                " ... " มันนิ่งมองผมพูด

                "ให้กูเอากับศพ กูยังคิดว่าน่าจะมีอารมณ์ร่วมมากกว่าเอากับมึงเลย !"

                "ปากดีนักนะมึง !" เซฮุนบีบคางผมแน่นก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากผมอีกครั้ง ผมเริ่มรู้สึกถึงเลือดเค็ม ๆ ที่ริมฝีปาก ทำให้ผมกัดปากของมันอย่างแรง !

   

                มึงทำกูเจ็บมึงก็ต้องเจ็บมากกว่ากู เซฮุนร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บและเผลอปล่อยผมออก ผมจึงคลานหนีมาอีกมุมหนึ่งอย่างยากเย็น มันมองผมด้วยสายตาลุกวาวเมื่อเห็นว่ามีเลือดหยดเล็กที่เริ่มซึมออกจากริมฝีปากของมัน

                "หึ อยากได้แบบตื่นเต้นมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรกเล่า !" เซฮุนเอามือเช็ดเลือดที่ริมฝีปากออกก่อนถุยเลือดส่วนหนึ่งลงกับพื้น ผมไม่สามารถโกหกได้ว่าตอนนี้ผมเริ่มกลัวกับอาการโรคจิตของมันขึ้นมานิด ๆ เพราะผมยังคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะหนีจากคนที่ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานตรงหน้าผมยังไง

                "ไป ให้พ้นจากตัวกู" ผมสั่งเมื่อมันเดินเข้ามาหาผมเรื่อย ๆ

                เซฮุนคว้าตัวผมไว้ และดึงผมให้หันกลับมามองหน้ามัน

                "ขยะแขยงกูนักใช่ไหม ?"

                "ใช่ !" ผมตอบโดยไม่ต้องคิด

                "หึ ! เดี๋ยวกูจะทำให้มึงเป็นฝ่ายเรียกร้องกูเอง เวลาที่อยู่ใต้ร่างกูน่ะ ครางให้มันดัง ๆ ละกัน !"

   

 มันก้มลงจูบผมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ความรู้สึกจุกเริ่มทุเลาลงบ้างผมพยายามขัดขืนแต่ช้ากว่ามันที่ดักผมทุกทาง หลังผมชิดผนังเย็น ๆ โดยมีมันแนบชิดเข้ามาจนไร้ทางหนี การจูบที่ยาวนานทำให้ลมหายใจผมเริ่มติดขัด เซฮุนประคองเอวผมเหมือนรู้หน้าที่ มันไซร้ไปตามซอกคอ เว้นจังหวะพักให้ผมหายใจ

                "หึหึ ~ ไม่ดิ้นแล้วรึไง" มันถามผมที่หายใจหอบถี่ ผมมองมันด้วยสายตาแข็งกร้าวผมง้างหมัดเตรียมจะชกหน้ากวน ๆ ของมัน แต่มันกลับดันแขนผมติดผนังอีก

                "อื้อ ~" มันรุกจูบผมอย่างหนักหน่วง ผมเริ่มรู้สึกไม่มีแรงต่อต้าน ผมนิ่งเฉยและวางมือลงบนบ่ามันอย่างคนหมดทางสู้ บางทีผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ... มันจูบเก่งมาก

   เก่ง ...จนผมรู้สึกดี !

                หลังผมแตะลงบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมรู้แค่ว่ามันร้อนไปหมด ร้อนไปทุกส่วนของร่างกาย เซฮุนยิ้มนิด ๆ มันค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด ๆ มือมันเริ่มไม่เป็นสุข ลูบไล้ไปตามร่ายกายของผมแต่ละส่วน ๆ

                ผมดิ้นเล็กน้อย พยายามที่จะหนีจากสัมผัสที่ทำให้รู้สึกดีนี่ เซฮุนบีบมือผมเบา ๆ เหมือนต้องการให้ผมใจเย็น ๆ และเหมือนความกลัวในใจค่อย ๆ ลดลงผมโอนอ่อนตามมันโดยง่าย มันจูบผมอีกครั้ง และครั้งนี้ผมจูบตอบมัน !

                แต่แล้วสติก็เรียกผมให้กลับคืนมา

                กูทำอะไรอยู่ ? ....

                ยอมรับจูบจากมันอย่างเต็มใจ ...

                กำลังให้มันทำในสิ่งที่กลัวและหนีมาตลอดงั้นหรือ ? ...

                ผลั่ก !!!

                "เหี้ยเอ้ย !" เซฮุนล้มลงกับพื้นเนื่องจากขาผมที่เตะมันอย่างแรง ผมลุกขึ้นหันหลังจะออกจากห้องนี้ แต่เซฮุนกระชากตัวผมอย่างแรงแล้วเหวี่ยงลงเตียงอีกรอบ !

                "กูคิดว่ามันจะจบลงโดยไม่มีใครต้องเจ็บตัวแล้วนะ" มันขึ้นคร่อมผมล็อกแขนผมไว้เหนือหัวและมองด้วยสายตาหงุดหงิดที่ผมไม่ได้ทำในสิ่งมันที่ต้องการ        

                "กูคิดว่ามึงคงฝันไปว่ะเซฮุน" ผมพูดและยักคิ้ว ถึงแม้จะรู้สึกว่าร่างกายกำลังต้องการขึ้นมานิด ๆ ก็ตาม

                มันแสยะยิ้มอย่างหมดความอนทนกับสิ่งที่มันทนมานานเกือบชั่วโมงที่ผ่านมานี่

                "ก็ดี ! เลือดเอสเอ็มเนี่ย กูก็มีเยอะพอตัวอยู่เหมือนกัน !"

                เซฮุนกดจูบอย่างหนักหน่วงลงมาอีกครั้งผมตกใจกับอาการป่าเถื่อนที่กำลังเผชิญ เสื้อที่ไร้การติดกระดุมของผมถูกถอดเหวี่ยงออกไปอีกทางอย่างไม่สนใจ ปากสีสดขบกัด ตามลำคอของผมจนเป็นรอยจ้ำแดง ๆ  ส่วนมือมันก็กระชากเสื้อตัวเองออกเหวี่ยงตามไปโดยไม่รอช้า

                ผมสั่นด้วยความตกใจ มันไม่เหมือนเมื่อกี้ ... ไม่ใช่สัมผัสแบบนั้นแล้ว

                ตอนนี้ ผมคิดว่า ... ผมกำลังกลัว !

                เข็มขัดของมันถูกเหวี่ยงตามลงไป ผมเริ่มดิ้นแต่กลับสู้แรงโมโหของมันไม่ได้ มันเริ่มปลุกเร้าอารมณ์ผมอย่างป่าเถื่อน ทุกวิธีที่มันทำ ผมรู้สึกแย่ ความเกลียดเริ่มปะทุขึ้นมาอีกเมื่อถูกสะกิด ไม่ว่าจะเลวยังไงคนเลวมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ !

                "พอกันทีกับความอดทน มึงอย่าหาว่ากูใจร้ายละกัน !!"

                มันผลักผมหันหลังก่อนจะกระชากกางเกงขาสั้นผมและกางเกงชั้นในออก ก่อนจะโถมตัวลงมา ผมรู้สึกถึงอะไรอุ่น ๆ ที่จ่ออยู่ตรงช่องทางด้านหลัง

                "ปล่อยกูไปเถอะ กูขอร้องเซฮุน มึงอยากได้อะไร กูจะทำให้มึงก็ได้ มึงอย่าทำกูเลยนะ" ผมเริ่มมีน้ำตาคลอ และพูดตะกุกตะกัก ผมกำลังจะได้ในสิ่งที่หนีมาตลอด ผมยังหวังลึก ๆ ว่ามันจะปล่อยผม ทั้ง ๆ ที่ผมก็รู้อยู่เต็มอกว่า  ไม่มีวัน !!! ตอนนี้ผมเหมือนหมาที่ไร้ทางสู้ ได้แต่อ้อนวอน ทั้ง ๆ ที่เคยปากดีกัดเค้ามาหลายครั้ง

                "ก็นี่แหละ ที่กูอยากได้ !"

                มันพูดด้วยเสียงเย็น ๆ จากนั้นบางสิ่งก็กระแทกเข้าในตัวผมอย่างแรง

   “อ้ะ !!!” ผมร้องออกมาเมื่อมันแล่นแปล๊บเข้ามาเมื่อร่างกายจะถูกฉีกออกจากกัน ผมรู้สึกเจ็บจนบอกไม่ถูก มันทั้งเจ็บทั้งจุก ยิ่งมันเริ่มขยับตัวผมยิ่งปวดจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของผมคงไม่สามารถแทรกเข้าไปถึงเส้นสามัญสำนึกของมันได้อีก มันกอดผมแน่นก่อนจะขยับตัวช้า ๆ

    “อ่า ...”

                "ฮึก ~" ผมสั่นและเกร็ง ผมเจ็บ ผมจุก ! ไอ้นี่ไม่ได้มีความปราณีสักนิด ไม่มีแม่แต่การเล้าโลม ไม่มีการใช้สารหล่อลื่น มันทำกับผมเหมือนผมเป็นสัตว์ตัวนึง ! ที่มันจะทำอะไรก็ได้ ร่างผมสั่นและแขนผมหมดแรงแนบลงกับเตียงในที่สุด เซฮุนช้อนตัวผมขึ้นมาให้เอามือค้ำเตียงไว้อีกครั้ง

                "มึงไม่ปากดีอีกล่ะ อ่า ...  ดิ้นสิ เตะกูสิเหมือนที่มึงทำเมื่อกี้ !" เสียงเซฮุนตะคอกพร้อมกับเริ่มเร่งจังหวะการกระแทกเข้ามาเรื่อย ๆ เสียงสั่นน้อย ๆ ที่แสดงถึงความสุขของมันทำให้น้ำตาผมเริ่มหยดลงบนเตียงนอนนิ่ม ๆ

    นี่สินะไอ้ที่ผมหนีมาตลอด วันนี้ผมได้รับมันแล้ว .... ถ้าเมื่อปีที่แล้วเกิดเรื่องนั้น ผมว่า ... ผมคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ !!

                "อะ ... ไอ้ ..."

                "หืม ? ..." เซฮุนผมเหมือนต้องการอยากจะรู้ว่าผมจะพูดอะไรกับมัน

                "อะ ... ไอ้ ... ไอ้เหี้ย !" ผมเปล่งเสียงออกมาจนครบคำสายตาเซฮุนแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดและกระแทกเข้ามาอีกครั้งอย่างรุนแรง

                "ปากดีจริง ๆ !" มันกระแทกตัวหนักขึ้นอีกอย่างไร้ความเมตตา ผมเริ่มสะอื้นเบา ๆ และเริ่มดังขึ้นเรื่อย จนเซฮุนถอนกายออกและพลิกตัวผมนอนหงาย

                มันมองผมด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก ผมได้แต่จ้องหน้ามันกลับ และไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาได้มากเท่าไหร่ ผมจุกมากอีกทั้งยังสะอึกสะอื้นอีก ตอนนี้ผมเหมือนนางเอกในนิยายเนาะ ! ผิดตรงที่ผมเป็นผู้ชาย และมันไม่เหมาะที่จะเป็นพระเอกนี่แหละ

                "เซฮุน ... กู ... เจ็บ" ผมมองเห็นมันไม่ค่อยชัดเนื่องจากน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ

                ทั้งกลัว ....

                ทั้งเจ็บ ....

                ทั้งจุก ....

                ทั้งเสียใจ ....

                "..."

                "เรื่องของมึง !"

                เซฮุนพูดและก้มลงซุกไซร้ไปตามลำคอผมอยากหื่นกระหาย ... แรงกระแทกช่วงร่างยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่น้ำตาผมก็ไหลแข่งกับแรงนั้นเหมือนกัน

                ผมกัดริมฝีปากเมื่อมันกระแทกเข้ามาอีกครั้ง ผมได้กลิ่นคาวเลือด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากไหน ... ผมกัดริมฝีปากแน่นขึ้นกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ลอดออกมาให้มันได้ยิน ผมเกลียดมัน เกลียดมัน เกลียดมัน !!!!

                ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อย ๆ โดยที่มันมีความสุขบนความเจ็บปวดของผม เสียงครางเบา ๆ ของมัน แลกกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของผม

                เหมือนผมจะมีอารมณ์ร่วม ... แต่ความเจ็บปวดนั้นมากกว่า !! เจ็บทั้งกาย .... ทั้งใจ !!

               ผมเกลียดร่างกายตัวเอง ...

               “อื้อ ...” เกลียดที่ร่างกายและเสียงร้องของผมกำลังตอบสนอง ...

                เสียงเซฮุนครางในลำคอดังขึ้น ๆ พร้อมกับแรงที่อัดมากขึ้น ๆ จนผมหลับตาหนีความรู้สึกบ้า ๆ นี่ ! ผมไม่ชอบความรู้สึกนี่ ที่กำลังบอกผมว่า ... ผมเองก็พอใจ

                เซฮุนกระแทกหนักขึ้นจนผมตัวสั่นไปตามแรงกระแทกนั้น ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ในร่ายกาย ... ที่เกิดจากความสุขของมัน ...

                ผมมองมันนิ่ง ๆ ด้วยสายตาที่เจ็บเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา เกลียด ! เกลียดมันอย่างถึงที่สุด !

                เซฮุนถอนตัวออกและนอนลงอีกฝั่งของเตียงก่อนจะมองผมและแสยะยิ้ม ร่างสูงหันหนีไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายนาทีที่เพิ่งผ่านไป ...  ผมหันหน้าหนีจากแผ่นหลังของมันก่อนจะลุงจากเตียงและก้าวขาช้า ๆ แต่เหมือนไม่เป็นใจความรู้สึกปวดมันระบบไปทั่วจนผมเลือกที่จะนั่งลงบนเตียงดังเดิม ...

                "นอนพักซะ ... เดี๋ยวเย็น ๆ กูไปส่ง"

                "มึงไม่ต้องเสือก !"

                "หุบปากแล้วนอนลง ... คุณภรรยา หึ !"

                ผมเงียบไม่อยากเถียงต่อ ...

                ผมไม่ได้เลือกที่จะทำตามคำสั่งของมัน แต่เป็นเพราะตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ เปลือกตามันแทบจะปิดลงมาเพราะแรงที่เหือดแห้งหายไปหมด ผมไม่อยากแม้แต่จะช่วยตัวเองต่อให้มันเสร็จ ๆ ไปซะทั้ง ๆ ที่มีอารมณ์ ผมเลือกที่จะนั่งลงตามเดิม ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

               ผมหันไปมองเซฮุน นึกอยากจะคว้ามีดมาแทงมัน แทงมันให้ตาย ๆ ไปซะ ! แต่แม้แต่จะยืน ... ตอนนี้ผมยังทำไม่ได้เลย ....

                มันจบลงแล้วใช่ไหม ? ...

   สิ่งที่ผมกลัว ... มันจบลงแล้วจริง ๆ !!